عيد نوروز

دوباره موسم سبز و بهار دل هاشد
عدوي جان طبيعت دوباره رسوا شد
بود كه جان بشربا نسيم رحماني
بدست يوسف ز هرا شود نگهباني

تا مرز عشق

بايد تا کجا
تا مرز عشق
تا فرامرز زمين
تا ناکجا
بايد که رفت
عشق را در هرکجا بايد شناخت
داد را در ناکجا بايد کشيد
آی ای قاموسيان
قاموس عشق؟
رفت تا دروازه زير زمين
بايد او را
تا فرامرز زمين
سيراب کرد.

يک لحظه بودن

کاش می شد در هوای یار زیست

کاش می شد از برای یار مرد

کاش می شد در هوای زندگانی با نگار

هر چه باشد را فدای او کنیم

کاش با یک لحظه بودن در بهار

بودن خود را فدای او کنیم.

باز از آلودگی ها خسته ام

باز از تهران همی دل خسته ام

باز امشب از نوای خانه ها

بانگ و فریاد خجالت رسته ام

در شب تنهائی جان
آن زمانی که زمانه پر بد از تاریکی غم
آرزوئی یک جرقه در دلی بی در کشید
غم دوباره شور و شر شد
آفتابی جلوه ای کرد و فروغی خودنمائی
خاطری از خاطره ها سوی جانان سرکشید
لاله از غنچه برآمد هاله از دور قمر
دوره ماتم گرفت و شادمانی پرکشید

باید امشب عشق را تا فرامرز زمین آبی اندیشه ها
تا بناگوش خر دون پیشه ها
تا نگاه سبز عاشق پیشه ها
تا فرامرز سپاه بیشه ها
باز خواند و گلی از بوی مهر
در همآغوشی آن با خوشه ها اندیشه کرد

بايد اين ديوانه معشوق را
تا فراسوی زمان عاشقی
تا به يک دانستن رمز نگاه
تا به مرز لاله ها
بايد کشاند